در این روز هشتم محرم سال 61 هجری قمری آب در خیمه های
سید الشهدا(ع) نایاب شد.
"خوارزمی" در مقتل الحسین و "خیابانی" در وقایع الایام نوشتهاند
که در روز هشتم محرم امام حسین علیهالسلام و اصحابش از تشنگی
سخت آزرده خاطر شده بودند؛ بنابراین امام علیهالسلام کلنگی برداشت
و در پشت خیمهها به فاصله نوزده گام به طرف قبله، زمین را کند،
آبی گوارا بیرون آمد و همه نوشیدند و مشک ها را پر کردند سپس آن
آب ناپدید شد و دیگر نشانی از آن دیده نشد. هنگامی که خبر این ماجرا
به عبیداللّه بن زیاد رسید، پیکی نزد عمر بن سعد فرستاد که: به من خبر
رسیده است که حسین(ع) چاه میکند و آب به دست میآورد. به محض اینکه
این نامه به تو رسید، بیش از پیش مراقبت کن که دست آنها به آب نرسد
و کار را بر حسین علیهالسلام و یارانش سخت بگیر. عمر بن سعد
دستور وی را عمل نمود.
در این روز "یزید بن حصین همدانی" از امام علیه السلام اجازه گرفت
تا با عمر بن سعد گفتگو کند. حضرت اجازه داد و او بدون آنکه سلام کند
بر عمر بن سعد وارد شد؛ عمر بن سعد گفت: ای مرد همدانی! چه چیز
تو را از سلام کردن به من بازداشته است؟ مگر من مسلمان نیستم؟
گفت: اگر تو خود را مسلمان میپنداری پس چرا بر عترت پیامبر
شوریده و تصمیم به کشتن آنها گرفتهای و آب فرات را که حتی
حیوانات این وادی از آن مینوشند از آنها مضایقه میکنی؟
عمر بن سعد سر به زیر انداخت و گفت: ای همدانی! من میدانم
که آزار دادن به این خاندان حرام است، من در لحظات حسّاسی
قرار گرفتهام و نمیدانم باید چه کنم؛ آیا حکومت ری را رها کنم،
حکومتی که در اشتیاقش میسوزم؟ و یا دستانم به خون حسین (ع)
آلوده گردد، در حالی که میدانم کیفر این کار، آتش است؟ ای مرد
همدانی! حکومت ری به منزله نور چشمان من است و من در خود
نمیبینم که بتوانم از آن گذشت کنم.
یزید بن حصین همدانی بازگشت و ماجرا را به عرض امام علیهالسلام
رساند و گفت: عمر بن سعد حاضر شده است شما را در برابر حکومت
ری به قتل برساند.
امام علیهالسلام مردی از یاران خود بنام "عمرو بن قرظه?" را نزد
ابن سعد فرستاد و از او خواست تا شب هنگام در فاصله دو سپاه با
هم ملاقاتی داشته باشند. شب هنگام امام حسین علیهالسلام با 20 نفر
و عمر بن سعد با 20 نفر در محل موعود حاضر شدند.
امام حسین علیهالسلام به همراهان خود دستور داد تا برگردند و
فقط برادر خود "عباس" و فرزندش "علیاکبر" را نزد خود نگاه داشت.
عمر بن سعد نیز فرزندش "حفص" و غلامش را نگه داشت و
بقیه را مرخص کرد.
در این ملاقات عمر بن سعد هر بار در برابر سؤال امام علیهالسلام
که فرمود: آیا میخواهی با من مقاتله کنی؟ عذری آورد. یک بار گفت:
میترسم خانهام را خراب کنند! امام علیهالسلام فرمود: من خانهات را
میسازم. ابن سعد گفت: میترسم اموال و املاکم را بگیرند! فرمود: من
بهتر از آن را به تو خواهم داد، از اموالی که در حجاز دارم.
عمر بن سعد گفت: من در کوفه بر جان افراد خانوادهام از خشم
ابن زیاد بیمناکم و میترسم آنها را از دم شمشیر بگذراند.
حضرت هنگامی که مشاهده کرد عمر بن سعد از تصمیم خود
باز نمیگردد، از جای برخاست در حالی که میفرمود: تو را چه
میشود؟ خداوند جانت را در بسترت بگیرد و تو را در قیامت نیامرزد.
به خدا سوگند! من میدانم که از گندم ری نخواهی خورد!
ابن سعد با تمسخر گفت: جو ما را بس است.
پس از این ماجرا، عمر بن سعد نامهای به عبیداللّه نوشت و ضمن
آن پیشنهاد کرد که حسین علیهالسلام را رها کنند؛ چرا که خودش
گفته است که یا به حجاز برمیگردم یا به مملکت دیگری میروم.
عبیداللّه در حضور یاران خود نامه ابن سعد را خواند، "شمر بن ذی
الجوشن" سخت برآشفت و نگذاشت عبیداللّه با پیشنهاد عمر بن سعد
موافقت کند.
منبع:فیض الاعلام و وقایع الایام شیخ عباس قمی
